Op zondag 23 november stond de verre verplaatsing naar Veltem – W&L op de kalender. We reisden af met Nick, Anne, Kim en ik, geen voltallige ploeg maar aan motivatie was geen gebrek. Een moeilijke wedstrijd werd het zowiezo.

We begonnen onder toeziend oog van wedstrijdleider Bert aan de dubbels, Nick en ik namen het op tegen Nico Claes en Joeri Ven, Anne en Kim ging de strijd aan met Heleen Neerinckx en Nele Vervloet. In de onze dubbel ging we goed van start, we konden onverwacht goed bijblijven tot 11-10, daarna lieten we enkele steekjes vallen en moesten we de set laten gaan met 21-15. In de tweede set exact hetzelfde, we bleven goed bij tot 11-9 maar maakten toen terug wat foutjes en de achterstand werd steeds groter, we verloren ook de tweede set met 21-14. Bij de dames was het iets sneller gedaan, zij verloren met 21-14 en 10.

Tussenstand 2-0. Een te verwachten tussenstand leek me.

Daarna vingen we de heren enkels aan. Ik stond als tweede op papier en nam het terug op tegen Koen Verleyen (in de heenronde verloor ik hiervan in 3sets, wat voor mij al een goede prestatie was). Aangezien ik de laatste tijd weinig gespeeld had, had ik niets te verliezen en probeerde ik zo goed mogelijk de rally’s aan te gaan. En met resultaat ik kon direct met enkele punten voorsprong starten en kon op 9-11 even op adem komen. Daarna ging het zowaar nog beter en kon ik de eerste set winnen met 15-21. In de tweede set nam ik terug direct een voorsprong en hield deze vast. Stillaan kwam het besef bij Koen dat hij aan het verliezen was en ging een versnelling hoger, echter kon het niet baten en won ik ook de tweede set met 17-21. Zo is mijn eerste A-scalp een feit (en wat voor één 😉 ). Nick nam het ondertussen op tegen de ervaren rot Joeri Ven. In de eerste set moest Nick duidelijk nog wat op stoom komen en verloor hij met 21-15. In de tweede set drukte Nick de gaspedaal in en won hij overtuigend met 13-21. In de derde set ging Nick goed mee tot aan de wissel, daarna sloeg hij een paar keer nipt buiten en wist hij de achterstand niet meer goed te maken. Hij verloor de set met 21-15.

Tussenstand : 3-1. Een onverwachtse winst in de enkel, zouden we misschien toch kunnen stunten?

Bij de dames was het net iets minder spannend, Anne nam het op tegen Nele Vervloet, Kim tegen Heleen Neerinckx. Anne kon helaas niets forceren in de eerste set en moest de set laten gaan met 21-12. Ook in de tweede set kon ze het tij niet keren en verloor ze terug met 21-12. Kim ging uitermate kalm van start in haar enkel met het oog op de mix-partij. De eerste set liet ze gaan met 21-10. Ook in de tweede sloeg ze “wat warm” en ging ook deze set met 21-10 naar Heleen.

Tussenstand : 5-1. Het verlies was een feit, nog voor de eer en de ranking gaven we alles in de mixjes.

Kim en ik namen het terug op tegen Joeri Ven en Nele Vervloet (in de heenronde wonnen we hiervan in 3 sets). In de eerste set speelden we goed mee, echter wisten we niet op voorsprong te komen en verloren we toch de set met 21-16. Toch had ik een “meer-gevoel“. In de tweede set hetzelfde spelbeeld, veel lange rally’s en tacktisch spel. Echter wisten we ook hier geen grote voorsprong te nemen en lieten de set schieten met 21-18. Nick en Anne speelden ondertussen tegen Koen Verleyen en Heleen Neerinckx. In de eerste set liet het ondertussen geroutineerd duo zien dat ze niet te onderschatten waren, ze verloren toch de set met 21-17. Ook in de tweede set was het gelijkaardig, mooie punten afgewisseld met wat fouten bracht ze terug naar 21-17.

Eindstand : 7-1. Een voorspelbaar verlies, enig lichtpuntje was de winst in mijn enkel.

Nadien werden we getrakteerd met een sneeuwbui en waren de warme drankjes in de smaak. Na een 5-tal uurtjes file-stampen waren we terug thuis en bekomen.

Onze volgende wedstrijden zijn nog 3 zeer belangrijke wedstrijden, momenteel staan we op een 4de plaats (hoewel toernooi.nl het anders, maar foutief aangeeft). De eerst volgende is naar de Dijlevalei op zondag 7 december, hopelijk kunnen we dan afreizen met een voltallige ploeg anders is de strijd voor mij gestreden.

Onder het moto “onze kapitein mag gezien worden” werd aan Dieter De Weert gevraagd om deel te nemen aan een fotoshoot.

Natuurlijk kon hij dit niet weigeren en bestaat er nu geen discussie over de gevolgen.

Enkele impressies kan je hier bekijken.

Om de volledige sessie te zien kan je hier terecht.

Onze kapitein op zijn best:

Op het eerste weekend van november is het traditiegetrouw tijd voor de provinciale kampioenschappen te Wachtebeke. Ik nam deel aan het heren enkel, waar ik als 4 de reekshoofd stond, heren dubbel met Michiel Polfliet, waar we 2de reekshoofd stonden en het gemengd dubbel met Kim. In het gemengd hadden we onze titel te verdedigen al zou het moeilijk worden met de blessure van Kim.

Zaterdagmiddag begon ik tegen David Hesters. Op het tweede punt lukte het mij om mijn snaren door te slaan, niet echt een goed begin dus. Ik kwam direct op een achterstand te staan en kreeg geen gevoel in mijn slagen. Bovendien waren de shuttles iets te traag naar mijn zin en kreeg ik dus ook geen lengte in mijn spel. Bij momenten toonde ik wel mijn kunnen en bracht de score gelijk, echter verloor ik de eerste set met 18-21. In de tweede set kon ik niet mijn spel spelen, ik maakte teveel fouten en kon niet genoeg brengen tegen een gretige David. Ik verloor de tweede set met 12-21. Exit in het enkel, toch wel wat verrassend misschien.

In de avond stond de dubbel gepland, oorspronkelijk met Michiel echter moest hij opgeven en werd ik gekoppeld aan Klaas Maes (winnaar in het heren enkel B1). In de dubbel hadden we direct een partij op niveau tegen Frederik Desander en Frederic Schroyens. In de eerste set was het wat zoeken naar een samen spel en maakte ik teveel persoonlijke fouten, we verloren de set dan ook met 15-21. In de tweede gingen we beter van start, we konden toch goed bijblijven maar wisten dit niet vol te houden, we verloren de tweede set met 13-21. Ook meteen exit in het dubbel dus.

Dan maar alles op de mix. In onze eerste partij mochten Kim en ik het opnemen tegen Wouter Kesteleyn en Sofie Tousseyn. In de eerste set speelden we prima en konden we vlot een voorsprong nemen. We wonnen de set zonder problemen met 21-5. In de tweede set leek het iets moeizamer te gaan. Echter door de opnieuw vele fouten van de tegenstander kwamen we mooi op voorsprong en wonnen de set met 21-12. In de tweede ronde moesten we het dan opnemen tegen 2de reekshoofd Joeri Robin en Lynn Sioncke (winnaar dames enkel B1). Geen gemakkelijke partij al zouden we het toch zeker proberen. Al snel bleek dat we niet zomaar ons spel konden aanpassen en zelf bepalen. We moesten de set laten gaan met 7-21. Ook in de tweede set konden we het tij niet keren. De druk en de pijn nam toe bij Kim en forceren is nooit een goede optie. We verloren ook de tweede set met 7-21.

Een stuk minder geslaagd kampioenschap dan vorig jaar waar we de mix wonnen en ik een halve finale haalde in het enkelspel. Mijn voorbereiding dit jaar was dan ook een stuk minder, de loting een pak moeilijker. Ook 100% concentratie was niet mogelijk. Hiermee zal ook mijn laatste tornooi gespeeld zijn en kreeg ik wel het gevoel een ‘last’ minder te hebben.